Μαθήματα Ιστορίας

Του ΝΙΚ. ΧΡ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ 

Φιλόλογου - Ιστορικού 

Πριν λίγο μόλις καιρό η Μακεδονία μας, αλλά και η χώρα μας, η Ελλάδα, γιόρτασε δύο σημαντικές επετείους. Αναφέρομαι φυσικά στα εκατόχρονα από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας που ήταν το αποτέλεσμα των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, αλλά και στην καθιερωμένη επέτειο του ΟΧΙ, ενόψει του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.

   Οι δύο αυτές σημαντικές περιστάσεις μας δίνουν ένα κοινό μάθημα στη δίνη της σημερινής δύσκολης κατάστασης. Αυτό το μάθημα φυσικά δεν είναι άλλο απ’ την ομοψυχία και την ενότητα του λαού και της πολιτικής εξουσίας που επεδείχθη και στις δύο περιπτώσεις και η οποία ενότητα οδήγησε τη μικρή Ελλάδα σε θαύματα.

   Συγκρίνοντας μάλιστα τις καταστάσεις με τις σημερινές, ας προσπαθήσουμε ν’ αντιληφθούμε πόσο πιο δύσκολο ήταν για παράδειγμα στους Βαλκανικούς Πολέμους να ομονοήσουν προσωπικότητες όπως ο πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος και ο Διάδοχος Κων/νος ή το 1940 φυλακισμένοι του καθεστώτος Μεταξά όπως ο γεν. γραμματέας του Κ.Κ.Ε. Ν. Ζαχαριάδης, ο οποίος μέσα από τη φυλακή πρότασσε το εθνικό, έναντι του κομματικού συμφέροντος.

   Κάνοντας αναγωγή στις σημερινές καταστάσεις, ας τολμήσουμε να σκεφτούμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η σημερινή πολιτική ηγεσία έδειχνε ανάλογη στάση και εμφανιζόταν με μια και μόνο θέση από την αρχή της κρίσης. Αν π.χ. ο σημερινός πρωθυπουργός κρατούσε εξαρχής μια πιο υπεύθυνη στάση ή αν είχαμε κυβέρνηση εθνικής ενότητας από το 2009 ή αν ακόμη τέλος ο πρόεδρος της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, που άρχισε ενόψει εξουσίας να στρογγυλεύει τις γωνίες του λόγου του, ήταν περισσότερο διαλλακτικός.

   Δυστυχώς η ιστορία μας δείχνει το δρόμο, αλλά σχεδόν πάντα προσφεύγουμε σ’ αυτήν καθυστερημένα. Παρολ’ αυτά εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν μπορούμε να ευχηθούμε οτιδήποτε άλλο πέρα απ’ τη γνωστή παροιμία «κάλλιο αργά, παρά ποτέ».