Γιατί ένας πολιτικός "καβαλάει το καλάμι"

Διαβάζοντας ένα άρθρο στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (18-19/04/09) σχετικά με κάποιες απόψεις που διατυπώνει στο βιβλίο του ο Λόρδος David Owen, γνωστός Άγγλος πολιτικός, με την δεύτερη του ιδιότητα, αυτή του νευρολόγου και ψυχιατρικού ερευνητή, προβληματίστηκα σοβαρά πάνω στο τι τελικά ψηφίζουμε και τι συμβαίνει με τους λεγόμενους πολιτικούς καριέρας.

Ο υπότιτλος ήταν «γιατί ένας πολιτικός "καβαλάει το καλάμι"». Αναφέρεται λοιπόν σε αυτό που ονομάζει μέσα από την Ελληνική του παιδεία «σύνδρομο της ύβρεως» με τα εξής, μεταξύ άλλων, συμπτώματα:

α) έχει μια ναρκισσιστική ροπή να βλέπει τον κόσμο ως αρένα μέσα στην οποία ασκεί δύναμη και αναζητεί δόξα.

Β) η επιφάνεια γι αυτόν έχει περισσότερη σημασία από την ουσία… γι αυτό λατρεύει τα επικοινωνιακά παιχνίδια

γ) δεν αισθάνεται υπόλογος ούτε στα μέλη της κυβέρνησης του ούτε στη κοινή γνώμη, αλλά μόνο στην ιστορία ή στον Θεό.!

δ) επίσης χαρακτηρίζεται από αισθήματα περιφρόνησης προς τους άλλους που δεν μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο του. (όσοι δεν είναι δικοί μου δεν αξίζουν τίποτα)

Αλήθεια μας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Και δεν είναι τα μόνα…

Αναφέρει επίσης ότι το σύνδρομο αυτό αναπτύσσεται και εξελίσσεται σταδιακά- παίρνει κατά μέσο όρο 1-8 χρόνια για να εκδηλωθεί πλήρως. Και εμφανίζεται πολύ συχνά μετά την δεύτερη ή την τρίτη επανεκλογή του πολιτικού.

Το σύνδρομο αυτό βέβαια δεν αφορά μόνο πολιτικούς αλλά σχεδόν κάθε άνθρωπο που διαχειρίζεται για πολλά χρόνια την εξουσία. Γιατί «κάθε είδους δύναμη τείνει να διαφθείρει. Η απόλυτη δύναμη διαφθείρει απόλυτα». Όμως τους πολιτικούς τους ψηφίζουμε.

Όταν πρόσφατα ο Παυλίδης κουνώντας το χέρι του στη βουλή και λέγοντας ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί, ένα από τα επιχειρήματά του ήταν ότι είναι πολιτικός με 30 χρόνια καριέρα μας έπεισε σε κάτι;

Είναι τελικά λόγος αυτός να δείξουμε εμπιστοσύνη ή αντίθετα ακριβώς γι αυτό θα έπρεπε να φοβόμαστε;

Είναι πολύ σπάνιοι οι πολιτικοί καριέρας με ήθος και ακεραιότητα.. ιδιαίτερα στις μέρες μας.

Πιστεύω ότι ο λαός μπορεί να καταλάβει ποιος έχει αυτό το σύνδρομο, όμως συχνά συνδέει τα προσωπικά του συμφέροντα με την εκάστοτε εξουσία.

Μήπως κάτι πρέπει να αλλάξει στην ψήφο μας;

Μήπως να σταματήσουμε να ψηφίζουμε ξανά και ξανά τους ίδιους, που ενώ τελικά δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό σε τοπικό αλλά και σε ευρύτερο τομέα, συνεχίζουμε να τους δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης γιατί απλά φοβόμαστε το καινούργιο; …

Έτσι για αλλαγή μήπως να ψηφίσουμε καινούργια πρόσωπα;

Και να τα ελέγχουμε στο δρόμο τους;

Αυτό εξ’ άλλου είναι ένα υγιές κομμάτι της Δημοκρατίας που μας δίδαξαν

Ενίοτε και μέσα από λάθη, οι εφευρέτες της, πρόγονοί μας.

Ευνίκη Σαατσάκη