Κρίση ή «τι θέλουμε να κάνουμε»;

 Η κρίση συμβαίνει στην ζωή όταν κάτι δεν προχωράει άλλο και για να προχωρήσει πρέπει να παρθούν αποφάσεις, να δηλωθεί δηλαδή μία βούληση διαφορετική, για να υπάρξει μία αλλαγή που θα βοηθήσει στην εξέλιξη της ζωής που έχει ουσιαστικά βαλτώσει, να δοθεί μία νέα ώθηση.

   Επομένως όταν κάτι δεν πάει καλά πρέπει να βγουν συμπεράσματα των λαθών στην προηγούμενη πορεία, να διορθωθούν και να χαραχθεί μια νέα πορεία. Αυτό ονομάζεται αυτοκριτική και δεν φαίνεται να έγινε ποτέ και δεν υπήρξε καμία αναρώτηση προς τα πού πάμε (εκτός βέβαια κάποιων εξαιρέσεων).

   Το ερώτημα λοιπόν είναι αν υπήρξε στην Ελληνική κοινωνία μία επιλογή που ακολουθήθηκε, ποια ήταν, ποια τα λάθη και τώρα τι μπορούμε να διορθώσουμε.

   Μία πρώτη άποψη, που δεν φαίνεται να απέχει πολύ από την πραγματικότητα, είναι ότι η Ελληνική κοινωνία δεν είχε μια εκλεγμένη και καθορισμένη πορεία ζωής, δεν είχε κάποιο Ελληνικό πρότυπο. Ακολουθούσε  αυτή της Δυτικής Ευρώπης, δηλαδή ήταν μία καθαρά καταναλωτική κοινωνία, με πρότυπο τον ανερχόμενο  «γιάπη», μία κοινωνία με χαμηλές και μάλλον ακαθόριστες πνευματικές  ή άλλες αρχές,  με στόχους την οικονομική ανάπτυξη και την κατανάλωση. Μία κοινωνία χωρίς όραμα με λάτρεις μόνο (ή σχεδόν μόνο) την τεχνική ανάπτυξη δηλαδή την τεχνολογία. Από μόνη της όμως αυτή φέρνει την ευτυχία;

Τι είναι αυτό που γεμίζει την ψυχή μας;

   Δεν φαινόταν να έχει αναρωτηθεί ποτέ αυτή η κοινωνία μας για το «συλλογικό», τις όποιες αρχαίες Ελληνικές αξίες, παρά μόνο γινόταν λεκτικές γενικές αναφορές για την πνευματικότητα των προγόνων μας κλπ, μόνο και μόνο για να ενισχύσουμε την αυτοθεώρηση  μας μέσω της καταγωγής και δεν υπήρχε καμία αγωγή προς αυτή την κατεύθυνση. Αρκεί όμως στη σημερινή εποχή μόνο μία γνώση των  όποιων αξιών της Ελληνικής αρχαιότητας; Μπορούν να εφαρμοστούν ή να προσαρμοστούν στον σημερινό κόσμο αυτές οι αξίες και ποιές είναι αυτές;

   Είναι λοιπόν η ώρα να αναρωτηθούμε τι είναι ανάπτυξη, αν αυτή η ανάπτυξη είναι μόνο οικονομική, αν θα πρέπει να υπάρξει και μία πνευματική ανάπτυξη για να ισορροπεί την χρήση και τις συνέπειες της οικονομικής ανάπτυξης. Υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, αν υπάρχει δηλαδή «οροφή» στην οικονομική ανάπτυξη, αν πνευματική ανάπτυξη θεωρούμε μόνο την διανοητική εξυπνάδα, την πολυμάθεια δηλαδή, η μόνο την θρησκευτικότητα ή και κάτι άλλο και ποιο είναι αυτό;

   Αν στη σημερινή εποχή τις αποφάσεις της παίρνει μόνο η πολιτική εξουσία ερήμην της κοινωνίας, αν η κοινωνία ακολουθεί άβουλα και εξαρτάται από τον υπουργό, τον βουλευτή ή τον κομματάρχη της περιοχής, τον Δήμαρχο κλπ για να μπορεί  ο πολίτης να εξυπηρετήσει μόνο προσωπικά του συμφέροντα, τότε είναι σίγουρο ότι θα αποτύχει ξανά. Νομίζω ότι θα πρέπει να υπάρχει συνεχής επικοινωνία του πολιτικού με τον πολίτη (και όχι  να έρχονται σε επαφή μόνο στις εκλογές ή για να ζητηθούν ρουσφέτια) για να γνωρίζει ο πολιτικός τις αποφάσεις των πολιτών που τον εξέλεξαν. Είναι μία μορφής άμεσης δημοκρατίας. Είναι έτοιμες οι τοπικές κοινωνίες για μια άμεση δημοκρατία, είμαστε οι πολίτες ενεργοί ως προς το σύνολο ή μας ενδιαφέρει μόνο η προσωπική ανάπτυξη και το προσωπικό  συμφέρον;

   Στα πολιτιστικά και όχι μόνο ακολουθούμε την «παράδοση» με βαθειά γνώση αυτής ή είναι μία τυπική διαδικασία μόνο και μόνο για να διασκεδάσουμε τρώγοντας σουβλάκια; Και γιατί να μην τρώμε και σουβλάκια; Παράδοση σημαίνει συνέχεια ενός πράγματος. Σήμερα τι ψυχολογική και κυρίως τι πνευματική συνέχεια αισθάνεται κανείς με το παρελθόν του και του προγόνους του; Τι σχέση συνέχειας έχει ή αισθάνεται ο καταναλωτικός Νεοέλληνας με τον Αρχαίο Έλληνα;

   Αν ο αθλητισμός είναι μια αγωγή του σώματος τι σχέση έχει ο αθλητισμός  με το παιγνίδι, τις ντόπες, τους σημερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες των πολυεθνικών κλπ;  Αν και στην αρχαιότητα γινόταν αυτά επίσης γιατί θα πρέπει να γίνεται και τώρα;

   Αν η φιλοπατρία είναι μία ηθική αρχή γιατί υπάρχουν τόσα “λαμόγια” που δεν πληρώνουν φόρους και εκμεταλλεύονται το κράτος με κάθε τρόπο;

   Aν η φύση μας παρέχει την ομορφιά και τον πλούτο της για να ζούμε γιατί την καταστρέφουμε και κάθε τρόπο και εξαντλούμε όλους τους πόρους της συνέχεια;

   Όλοι οι πολίτες δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες και φυσικά δεν θέλουν τα ίδια πράγματα, αλλά η πολιτεία θα πρέπει να δίνει τα βασικά που χρειάζεται ο πολίτης δηλαδή δημοκρατία, εργασία, περίθαλψη στην υγεία, παιδεία.

Είναι καιρός νομίζω να αρχίσουν στις τοπικές κοινωνίες να συζητηθούν και να ζημωθούν νέες ιδέες για το τι είδους κοινωνία θέλουμε να δημιουργήσουμε με ποιες αρχές κλπ.

   Ας μην περιμένουμε από τους άλλους να λύσουν τα δικά μας προβλήματα. Ας γνωριστούμε καλύτερα, ας διαμορφώσουμε τις σχέσεις μας, ας οραματιστούμε μαζί την κοινωνία –την τοπική έστω- που θέλουμε. Ας ενηλικιωθούμε αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας και θα δούμε το μέλλον καλύτερο!

«Δυτικοπόντιος»*

*Δυτικοπόντιος: Ο καταγόμενος από τα δυτικά παράλια του Εύξεινου Πόντου