Αόρατος πόλεμος -Φόβος, βία και ελευθερία-

Του Μιχάλη Ανέστη

 Σήμερα φαίνεται ότι γίνεται ένας αόρατος (εικονικός) πόλεμος. Είναι ένας πόλεμος με αόρατο εχθρό (οι αγορές). Ένας πόλεμος χωρίς σφαίρες αλλά με πολλά θύματα. Ακόμη και τους μελλοθάνατους δεν τους εκτελούν αλλά τους αφήνουν να πληρώσουν οι ίδιοι την σφαίρα που θα αυτοκτονήσουν… Εικονική πραγματικότητα, εικονική πολιτική, εικονική οικονομία, εικονικά χρέη λαών. Υποδούλωση όμως πραγματική.

   Ικανοί πολιτικοί ηγέτες δεν φαίνεται να υπάρχουν για να δώσουν έμπνευση, όραμα, λύσεις στο λαό. Υπάρχουν μόνο διαχειριστές. Άρα δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους τίποτα παρά μόνο από τον εαυτό μας.

   Τι κάνουμε όμως εμείς; Κάνουμε συζητήσεις, αναλύσεις, δημοκρατικές αντιπαραθέσεις και διαπιστώσεις. Πρακτικά όμως πως βγαίνουμε από το αδιέξοδο του νου;

   Η δουλειά για «αυτούς» έχει αρχίσει από χρόνια και τώρα ήρθαν τα αποτελέσματα. Η παλιά προπαγάνδα (πλύση εγκεφάλου, ψυχολογικός πόλεμος) τώρα έχει μπει μέσα στα σπίτια όλων (ΜΜΕ) και τη πληρώνουμε κιόλας. Τα παιδιά όλα με ένα ηλεκτρονικό μηχάνημα στα χέρια όλη μέρα (τηλέφωνο, computer, ipad κλπ) αυνανίζονται διανοητικά και δεν έχουν ή δεν θα έχουν σύντομα καμία αναρώτηση, αναζήτηση, προβληματισμό γιατί θα έχουν χάσει την διανοητική ικανότητα της φιλοσοφικής διαλεκτικής. Άλλοι θα σκέφτονται για αυτούς. Τα σχολεία… στη σημερινή εποχή τι παιδεία μπορούν να διαμορφώσουν;

   Και το κερασάκι στην τούρτα η διασπορά φόβου! Αυτό σε κάνει κάθε φορά πιο υπάκουο στην εκάστοτε εξουσία (πολιτική, θρησκευτική, επιστημονική, δικαστική, αστυνομική κλπ). Η εξουσία ξέρει, εσύ υπακούς. Εσύ τους δίνεις την δύναμη σου (ψήφος) και αυτοί την χρησιμοποιούν προς όφελος τους και πολλές φορές και εναντίον σου. Αλλά αυτό φαίνεται ότι πολλές φορές βολεύει γιατί την ευθύνη την έχουν οι άλλοι και όχι εμείς και έτσι ψυχολογικά δεν ωριμάζουμε ποτέ. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του λαού μας που εκλέγει τους βουλευτές του και μετά τους βρίζει. Μετά ξανά-εκλέγει τους ίδιους για να τους ξανά-βρίσει. Πάλι, και πάλι…
    Τώρα όμως που όλα τα είδωλα πέφτουν τι γίνεται; Το καταλαβαίνουμε αυτό;

   Ο φόβος είναι αυτός που σε αδρανοποιεί, που δεν σε αφήνει να κάνεις κάτι, να δράσεις. Τότε απλά αναρωτιέσαι γιατί δεν γίνεται τίποτα. Αν δεν κατανοηθούν όλες οι μορφές φόβου σε όλα τα υποσυνείδητα επίπεδα του νου δεν μπορείς να απελευθερωθείς από αυτόν. Επομένως ο φόβος είναι η σκοτεινή περιοχή (κόλαση, σκοτάδι κλπ) που πρέπει να περάσει κανείς για να φτάσει στο φως και στην ελευθερία. Αυτές οι αντίθετες έννοιες φόβος-ελευθερία είναι αλληλένδετα δεμένες σαν οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. 
    Δεν ξεκουράζεσαι αν πρώτα δεν κουραστείς. Δεν βιώνεις την ελευθερία (προσωπική, κοινωνική, λαϊκή κλπ) αν δεν κατανοήσεις και δεν περάσεις μέσα από τον φόβο. Αλλιώς μένεις σκλαβωμένος μέσα στο φόβο. Αυτός ο φόβος μετά φέρνει την βία. Όσο περισσότερο φοβάσαι τόσο περισσότερο βίαιος γίνεσαι. Τόσο περισσότερα όπλα θέλεις να έχεις για να νιώθεις ασφάλεια. Θέλεις να καταστρέψεις τον εχθρό για να νιώθεις ασφαλής.

Αλλά αν φοβάσαι ποτέ δεν θα νιώθεις ασφαλής.

   Άρα ο φόβος έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης. Αν δεν υπήρχε αυτός ίσως ποτέ δεν θα εκτιμούσαμε την ελευθερία…

Ας αρπάξουμε λοιπόν την ευκαιρία να γνωρίσουμε τους φόβους μας για να σπάσει ο κύκλος του φόβου και της βίας.

   Έχει λεχθεί από τους προγόνους μας:  

«Εύδαιμον το ελεύθερον, ελεύθερον δε το εύψυχον». 

Άρα σήμερα ψάχνουμε το εύψυχον μέσα μας, το βάθος του ίδιου μας του εαυτού. Κι αυτό ΥΠΑΡΧΕΙ. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα περισσότερο, απλώς να το δούμε και να το «αναγνωρίσουμε»!

Είμαστε εμείς οι ίδιοι.