ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ - ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

     της Ευνίκης Σαατσάκη                          

Eίμαι γυναίκα.

ίμαι κορίτσι, κοπέλα, κόρη, μάνα, γιαγιά.

    

 Κάποιες εποχές δεν με λογάριαζαν καν στα παιδιά και μετά παρέμενα σαν παιδί χωρίς την ικανότητα να αποφασίζω για το μέλλον μου. Μου διάλεγαν τον άνδρα - σύζυγο ο οποίος μπορούσε να με απατά φανερά και να με χωρίζει όποτε ήθελε. Δεν είχα στο δικό μου όνομα περιουσία και μπορούσαν να πάρουν τα παιδιά μου με απλές δηλώσεις του συζύγου και των ψευδομαρτύρων του. Ανεχόμουν τη βία μέσα στην οικογένεια και τα πικρά σχόλια σε κάθε προσπάθεια διεκδίκησης της ελευθερίας μου.

    Δεν είχα πρόσβαση στην παιδεία και δεν με θεωρούσαν ικανή να ψηφίσω αυτούς που κυβερνούν την χώρα μου. Αιώνες τώρα αν ήθελα να είμαι Κυρία δεν κυκλοφορούσα ασυνόδευτη στην αγορά. Δεν μπορούσα ελεύθερα να εκφραστώ μέσα από την τέχνη.

   Δεν εύρισκα εύκολα δουλειά και όταν δούλευα πληρωνόμουν λιγότερο και υποχρεωνόμουν να ανεχτώ την σεξουαλική παρενόχληση του αφεντικού μου. Η παράδοση της θρησκείας μου, με ήθελε να είμαι πάντα, ή πονηρή και περίεργη Εύα που παρέσυρε στην αμαρτία τον Αδάμ ή παρθένα και αγνή Παναγία.

   Τώρα όλα άλλαξαν!....  Έχω το δικαίωμα να μορφωθώ και τα καταφέρνω μια χαρά με ότι καταπιαστώ. Έχω  αποδείξει ότι είμαι κι έξυπνη και ικανή.

    Όταν όμως γίνω επιτυχημένη στις επιχειρήσεις και την πολιτική, με λένε «αντράκι» ή ανοργασμική και στρίγκλα. Στα κόμματα είμαι ποσόστωση. Αν διεκδικήσω την σεξουαλικότητά μου είμαι πόρνη και άλλα πολύ ωραία επίθετα. Αν με βιάσουν πρέπει να αποδείξω ότι δεν προκάλεσα. Αν με δείρουν ότι δεν το άξιζα. Προτιμώ να πω ότι κτύπησα στην πόρτα και έπεσα από την σκάλα παρά ότι με δέρνει ο άνδρας μου. Τρέχω σαν τρελή να προλάβω να είμαι καλή νοικοκυρά, καλή μάνα, καλή κόρη και σύζυγος. Αν δεν κάνω παιδί είμαι στείρα, αν δεν παντρευτώ γεροντοκόρη.

   Σε μουσουλμανικές χώρες μου στερούν όχι μόνο την μιλιά, αλλά και την ανάσα μέσα από την "μπούρκα".  Αν βιαστώ και μείνω έγκυος πριν τον γάμο, με λιθοβολούν οι συγγενείς μου. Σε άλλες ανατολικές χώρες, με σέρνουν οι ίδιοι μου οι γονείς από μικρό κορίτσι στα πορνεία της Ταϋλάνδης και της Βομβάης.

  Τώρα όμως όλα άλλαξαν! Υπάρχει η παγκόσμια μέρα της γυναίκας! Κάθε χρόνο παίρνω τις φίλες μου στις 8 του Μάρτη και διασκεδάζουμε μόνες μας. Πίνουμε και λίγο παραπάνω, για λίγο όχι αντίπαλες, στη διεκδίκηση ενός άνδρα και μετά επιστρέφουμε στα σπίτια μας και στην ίδια ρουτίνα. Μας κάνουν δώρα γιατί λέει γιορτάζουμε που είμαστε γυναίκες.

   Ποιο είναι το νόημα της ιστορίας αυτής της μέρας; Το ακούμε για λίγο σε κάθε επέτειο και μετά θάβεται μέσα σε γιορτές και πανηγύρια…

 ΔΙΑΒΑΖΩ ΛΟΙΠΟΝ:

 «Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.

 

 Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα "Ψωμί και τριαντάφυλλα", με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.»

  Αν είναι δυνατόν! Οι γυναίκες σήκωσαν κεφάλι και διεκδίκησαν το αυτονόητο σε μια υποτιθέμενη δημοκρατική χώρα.

  Γιατί ένα σπουδαίο εργατικό κίνημα θάφτηκε μέσα σε εξειδικεύσεις και διαχωρισμούς; Γιατί δεν μπήκε στην ιστορία σαν ένα πανανθρώπινο αίτημα;

  Ότι θέλει να υποβαθμίσει το σύστημα το οικειοποιείται και το μετατρέπει σιγά –σιγά σε δικό του μηχανισμό. Δίνει το ραβδί και το καρότο. Καταπνίγει κάθε κίνημα διεκδίκησης δικαιωμάτων και μετά οργανώνει γιορτές και επετείους.

   Σήμερα στην Ελλάδα του 2014 μπορούμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια μεταξύ μας; Σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πόσοι δουλεύουν ανασφάλιστοι και με ελάχιστα χρήματα; Πόσο είναι το πραγματικό ποσοστό ανεργίας; Πόσο ποσοστό οικογενειακής βίας υπάρχει;

Όχι, δεν είμαι κουμουνίστρια, σοσιαλίστρια, φεμινίστρια, ακτιβίστρια…

Είμαι Γυναίκα! 

• Θέλω να μπορώ να λέω αλήθεια στον εαυτό μου και να αναλαμβάνω την ευθύνη μου.
•  Θέλω να μπορώ να καταλάβω και να αποδεχτώ μέσα μου όλα τα «μέρη» και τις ιδιότητές μου.
•  Θέλω να μπορώ να εκφράσω όλες τις όψεις της Θηλυκής μου υπόστασης, χωρίς φόβο αλλά με πάθος.
•  Θέλω να μπορώ να πάρω από το χέρι τον Άνδρα και να γιορτάσουμε μαζί την διεκδίκηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής. Να αγωνιστούμε μαζί!

Δεν είμαστε αντίπαλοι, αλλά δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο ανθρώπινη και ουσιαστική θα κάνουμε τη ζωή μας.

EYNIKH ΣΑΑΤΣΑΚΗ