« Σας λέω ότι τα παιδιά του χθες ακολουθούν…»

Του  Γιάννη Ιωαννίδη
 

  Μετά από εκείνη την ξαφνική καταρρακτώδη βροχή της 25 Ιανουαρίου 2014  στις οκτώ το βράδυ η νεροποντή διατάραξε την ραστώνη και το κούρνιασμα του καναπέ πολλούς Δημότες και Δημότισσες, βλέποντας να καθαρίζουν οι δρόμοι ακόμη και υπόνομοι του Δήμου μας.

   Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγες ημέρες και ξανά από τους πάτους των παπουτσιών η σκόνη και η δυσοσμία σηκώνονταν στον αέρα τρέχοντας από Τοπικά διαμερίσματα σε Τοπικά διαμερίσματα διαλαλώντας την πραμάτεια τους (έργο ζωής) άλλοι συγκεντρώνοντας τους πελάτες ψηφοφόρους τους μπροστά στους μπάγκους δείχνοντας τη είχαν και τη θα φέρουν, (δεν ζητούν λευκή επιταγή) και άλλοι τραγουδώντας τα ίδια χιλιοειπωμένα τραγούδια με φάλτσα φωνή (αποτελώντας κατάθεση ψυχής) δίνουν μια εικόνα γιορτής στον Δήμο μας πριν την καταιγίδα η οποία επέρχεται συνήθως τέλος ανοίξεως, είκοσι πέντε Μαΐου με τα λεγόμενα των Μάντεων προβλέπετε ηλιοφάνεια και καθαρότητα μέχρι τον ορίζοντα, λένε πως οι καραβανιέριδες θα έχουν φτάσει στον προορισμό τους εκείνη την ημέρα χωρίς την πραμάτεια τους:

• Σκέψεις και Διαλογισμοί (ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ 1974)  

• Εθνικόν Απόρρητον (ΠΑΝ. ΠΑΠΑΔΟΥΚΑ 1984),

• Άκου Ελληνάκο (ΓΕΩΡ. ΠΕΝΤΑΡΑΚΗΣ 1997),

• Εξιχνίασης Β (ΛΑΜΠΡ. ΜΑΛΑΜΑΣ 1999),

• Ο Κόσμος και ο Κοσμάκης (ΝΙΚ. ΤΣΙΦΟΡΟΣ 2009 ανατύπωση),

• και πολλά άλλα που οι Δημότες διαβάζοντας  φέρνουν την ξαστεριά ψιθυρίζοντας σίγα-σιγά  ΠΑΝΟΥΣΗ,  Β. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΜΑΛΑΜΑ, ΑΣΗΜΟ  goin trough, Ε. ΖΟΥΓΑΝΕΛΗ, και άλλους σκοπούς.

 «Σας λέγω ότι τα παιδιά του χθες ακολουθούν την κηδεία της εποχής που τα ίδια έφτιαξαν για τους εαυτούς των…. Άλλα τα παιδιά του αύριο τα καλεί η ζωή, και την ακολουθούν με βήμα σταθερό και το κεφάλι ψηλά, είναι η χαραυγή νέων συνόρων, ο καπνός δε θα θολώσει τη ματιά τους και ο ήχος  της αλυσίδας δε θα πήξει τη φωνή τους. Σε αριθμό είναι λίγοι, αλλά αξίζουν όσο ένα σπυρί σιτάρι μπροστά σε ένα δεμάτι  άχυρο.  Κανείς δεν τους γνωρίζει, αλλά αυτοί γνωρίζουν ο ένας τον άλλο.»

Χαλίλ Γκιμπράν.