Ένα σύντομο μανιφέστο της σημερινής αστικής επανάστασης

   Η κοινωνία μας είναι σαν τον πατέρα. Σε αγαπάει και σου δίνει το μέλλον γιατί είσαι το παιδί του. Θα σου δώσει ευκαιρίες πολλές για να προχωρήσεις, θα σου κάνει ακόμη και σκαλοπάτι για να ανέβεις, αλλά μπορεί να σε ρίξει και στα πολύ χαμηλά για να καταλάβεις την στέρηση και να εκτιμήσεις αυτά που έχεις.

   Εσύ θα θέλεις να διακριθείς, να μοιάσεις στο πρότυπό σου και να ακούσεις τα μπράβο σου, για να πιάσεις τελικά μια θέση κάτω από τον ήλιο.

   Θεωρείς την αγάπη και την προστασία δεδομένη, ζεις και αναπνέεις με αυτή την βεβαιότητα και μια μέρα, μια μέρα όπως όλες τις άλλες ξαφνικά σαν ένα κακόγουστο αστείο, ένα άσχημο καπρίτσιο της μοίρας όλα αυτά χάνονται και χάνονται για πάντα σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Μια θολή ανάμνηση μιας ευτυχισμένης εποχής.

   Η επανάσταση αρχίζει σχετικά ήρεμα και μάλλον συνηθισμένα· κάποιοι θα διοργανώσουν κάποιες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας όχι για τίποτε άλλο αλλά για να γίνουν τα πράγματα όπως ήτανε λες και ο κόσμος θα γίνει ξανά ποτέ ο ίδιος.

   Δεν πρόκειται όμως να γίνει τίποτε, το πολύ - πολύ να σπάσει και κάποια βιτρίνα και όλοι αυτοί θα καταλήξουνε να πίνουνε καφέ, αν έχει και ήλιο θα γίνει μια υπέροχη εκδρομή.

   Η επόμενη φορά θα είναι κάπως διαφορετική· τα πράγματα θα δείχνουν πιο σοβαρά· και μάλλον θα είναι· θα έχουν μαζευτεί ακόμη και κάποιοι που θα φωνάζουν πιο δυνατά και δεν θα φεύγουν εύκολα από τη θέση τους.

   Άντε να δείρουμε και δυο τρεις που έτυχε να περνάνε τυχαία από κει κοντά δεν έχει σημασία ποιος είναι ή πόσο φταίει, αρκεί εμείς να ξεδώσουμε· να δώσουμε ένα μάθημα στο κατεστημένο θα σκεφτούμε, και εκείνο θα ξύσει τον κώλο του και απλώς θα γυρίσει από την άλλη μεριά· και πάλι δεν πρόκειται να γίνει τίποτε, εμείς  οι σοβαροί θα βαρεθούμε να φωνάζουμε, κάνει και κρύο τα βράδια, έχουμε και τις δουλειές μας βρε αδελφέ τι θα γίνει με τα παιδιά ποιος θα τα κοιτάξει; Φεύγοντας θα σκεφτούμε πως κάτι έγινε δεν μπορεί κάποιος θα μας άκουσε και κάτι θα κατάλαβε, ανακουφισμένοι θα πάμε σπίτια μας.

Αυτός που θα κάνει την διαφορά δεν είμαι ούτε εγώ ούτε εσύ. Είναι αυτός που θέλει να αλλάξει το αύριο πέρα από κάθε κόστος και θυσία· είναι αυτός που βάζει  τον σκοπό αυτό πάνω και από το ίδιο του τον εαυτό.

   Αυτός ανήκει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων· αυτοί οι άνθρωποι ξυπνάνε το πρωί και σκέφτονται τί μπορούν να κάνουν για τους άλλους, σκέφτονται έναν κόσμο όπου ο καθένας μπορεί νοιώσει εμπιστοσύνη και αδελφοσύνη για τον διπλανό του με μοναδική πυξίδα την αλήθεια και όλα αυτά να γίνονται χωρίς φόβο. Έναν κόσμο όπου η δυσκολία και η αδυναμία του καθενός μας δεν θα είναι μια ακόμη ευκαιρία για να μας εκμεταλλευτεί κάποιος.

   Ένα αύριο χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις βασισμένες πάνω στο φόβο. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, είναι αυτοί που βλέπουν τους ψεύτες και δεν τους χαμογελούν, βλέπουν τους κλέφτες και φωνάζουν δυνατά και είναι ακόμη αυτοί που ξέρουν ότι ο καλύτερος κόσμος χτίζεται μόνο πάνω στις στάχτες του παλιού σάπιου. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ολοκληρώσουν την επανάσταση.

   Ο Χριστός δεν έγινε τυχαία σύμβολο και οι μαθητές του μέχρι σήμερα βλέπουν την ύστατη θυσία και αναγνωρίζουν την αλήθεια· όχι δεν μπορούμε να περιμένουμε και πάλι τον Χριστό, χρειαζόμαστε κάποιον άλλο. Και μπορούμε να ξεχωρίσουμε έναν ηγέτη. Απλώς πρέπει να είναι νέος γιατί σ’ αυτή την ζωή όσο μεγαλώνεις μεγαλώνουν και οι ανάγκες σου και γι αυτή την δουλειά πρέπει να είσαι ανεξάρτητος και αυτάρκης. Φυσικά και δεν πιστεύω στα είδωλα όμως χρειάζομαι να πιστέψω κάπου και αυτή την στιγμή δεν υπάρχει ένα αύριο.

Mark Alex