ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΑΙΔΙΑ

Είπα λοιπόν κι εγώ να κάτσω και να πιω ένα καφεδάκι εκεί στη τζαμαρία με θέα τον πεζόδρομο για να αδειάσει το μυαλό μου και να ξεκουραστώ από τις καθημερινές μου σκοτούρες.
Τι το ήθελα; Σαν μια πράξη ενός θεάτρου ή καλύτερα σαν ένα βιντεοκλίπ, παίχτηκε μπροστά μου και με συγκλόνισε. Το παιδί ενός γνωστού μου πέρασε απ΄ έξω αλλά δεν μπήκε στο μαγαζί να πιει καφέ. Έστριψε απότομα και χάθηκε στο σκοτάδι λες και ντρεπόταν λες και κάτι έψαχνε απεγνωσμένα και δεν μπορούσε να το βρει. Μάλλον και τα δυο μαζί.
Υπάρχουν κάτι παιδιά που δεν θα προλάβουν να ζήσουν. Έχουν συναντηθεί με το θάνατο και βαδίζουν πλάι-πλάι έως ότου ο «φίλος» τους αυτός τους πάρει στο δικό του βασίλειο. Κέρδισαν στην αρχή λίγες στιγμές ψεύτικης ευτυχίας και το πλήρωσαν με την ίδια τους τη ζωή.
Πίστεψαν ότι με τα ναρκωτικά θα καλύψουν τη μοναξιά τους, την αδιαφορία και την απόρριψη όλων. Πίστεψαν ότι θα ξεφύγουν από τον κόσμο αυτό που δεν καταλάβαιναν. Τα κατάφεραν…
Μπορούμε άραγε να κάνουμε κάτι για μια κοινωνία που δεν θα δημιουργεί παιδιά μόνα που δεν θα απορρίπτει, αλλά αντίθετα θα αγκαλιάζει και θα επαναφέρει κάθε τι το διαφορετικό;

Μπορούμε άραγε να κάνουμε μια κοινωνία με περισσότερες ευκαιρίες για όλους;
Μπορούμε άραγε να κάνουμε μια κοινωνία με κατανόηση και δικαιοσύνη;
Μπορούμε να κάνουμε μια κοινωνία που όλα τα παιδιά θα είναι δικά μας;

Μπορούμε να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ !!!

Όμηρος