Η φιλία, μέσω φιλοσοφίας, του λογικού προς τα είδη του παραλόγου.

(με αφορμή τα γεγονότα στη Γαλλία και το σύνθημα : Je suis Charlie)

Είναι σίγουρα θλιβερά τα γεγονότα στη Γαλλία με τον θρησκευτικό φανατισμό κλπ και φυσικά τα καταδικάζουμε.

   Είμαστε  σίγουρα υπέρ της ελευθερίας του λόγου, της έκφρασης κλπ. και τις υπερασπιζόμαστε.

   Και φυσικά πρέπει πρώτα να εξετασθεί ποιος άρχισε (για ποιά αιτία και στο όνομα ποίου) να επεμβαίνει με διάφορες προφάσεις στα πράγματα και στη ζωή του άλλου. Τι προϋπήρχε πίσω από κάθε δράση;

   Αλλά πως μπορεί να προχωρήσει κανείς στην βαθειά κατανόηση των πραγμάτων αν δεν μπορεί να δει τι κρύβεται πίσω από τις διάφορες συμπεριφορές αντιθέτων απόψεων στο ίδιο θέμα, άσχετα αν δικαιολογεί ή καταδικάζει κάτι;

• Πόσο εύκολο είναι να μπαίνεις στη θέση του άλλου για να κατανοήσεις την άποψη του; 
• Πόσο εύκολο είναι και οι δύο πλευρές να καταλαβαίνουν ό ένας τον άλλο; 
• Πόσο δικαιούσαι να σατυρίζεις τον άλλο, όταν μάλιστα δεν κατανοείς την θέση του;

   Είναι αναμφισβήτητο ότι δόθηκαν στον καθένα, από την διαπαιδαγώγηση που πήρε,  κάποια στάνταρ. Αυτό είναι καλό, το άλλο είναι κακό. Αυτό είναι θετικό, αυτό είναι αρνητικό, κλπ. Βάσει αυτών που μάθαμε και τα θεωρούμε ορθά, συγκρίνουμε τα νέα δεδομένα και τα δικαιολογούμε ή τα καταδικάζουμε.  Είναι τελικά  τα δικά μας δεδομένα, οι δικές μας πεποιθήσεις ίδιες με του άλλου;

   Θα μου πείτε όμως ότι έχουμε την κριτική ικανότητα. Αυτή η κριτική ικανότητα όμως είναι μηχανική, αν δεν μάθει ο νους να φιλοσοφεί με την έννοια της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας (=εραστής της σοφίας). Φιλοσοφία δεν είναι η ρητορική δεινότητα, δεν είναι η διανοητική «εξυπνάδα» να ξεγλυστράς από τα πράγματα, δεν είναι η σοφιστεία καπνίζοντας τον ναργιλέ. Σε κάθε θέση του νου υπάρχει μία αντίθεση, τότε τί; Πως μπορείς να συνθέτεις αντίθετες απόψεις; Φιλοσοφία είναι το να κατανοείς σε βάθος και να προσπαθείς ξανά και ξανά να αντιλαμβάνεσαι την αιτία των πραγμάτων (κυρίως των αντιθέτων και να τα συνθέτεις), είναι να ζεις σύμφωνα με αυτά, είναι τρόπος ζωής και όχι άλλα να λες και άλλα να κάνεις. Και αυτό θέλει εξάσκηση, θέλει  φιλοπονία.  

   Στην αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία η έννοια της «ύβρεως» ήταν κυρίαρχη, δηλαδή δεν υπερβαίνεις το μέτρο, που σημαίνει ισορροπία και ουσιαστικά δικαιοσύνη.

   Φυσικά καταδικάζεις την βία των όπλων, αλλά δεν υπάρχει βία στην ειρωνεία; Βέβαια το όπλο αφαιρεί την ζωή αλλά και η ειρωνεία δεν τραυματίζει θανάσιμα; Δεν είναι το ίδιο αλλά υπάρχει μία αναλογία, μία σχέση. Η βία φέρνει βία.

   Μέσα στην σύγχρονη «κοινωνία της επιφάνειας» των πραγμάτων δεν βρίσκεις το βάθος της ουσίας των πραγμάτων.

   Η σύγχρονη κοινωνία (φιλελεύθερη, καπιταλιστική, σοσιαλιστική, κομουνιστική, των λεσχών, των δογμάτων, των παραδείσων, του φανταχτερού, του φανατισμού κάθε είδους -πόσο μάλλον του θρησκευτικού που μπαίνει μέσα και η έννοια του Θεού- ο δικός μου Θεός είναι καλύτερος…-,  με τους απατεώνες της διανόησης, της κατανάλωσης, ή ότι άλλο θέλετε) δεν φαίνεται να έχει βάθος γιατί είναι η κοινωνία του «ελάχιστου έργου», μία κοινωνία χωρίς αρετές (ποιος άλλωστε να ενδιαφερθεί για αυτές;), μία κοινωνία  του εύκολου χρήματος, της επιβολής του ισχυρού στον ανίσχυρο, της αρπαχτής, χωρίς κανένα πνευματικό υπόβαθρο.  Και όλα αυτά φέρνουν βία και περισσότερη βία.

   Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλά να βρεις ένα σύνθημα (je suis Charlie)  με την έννοια της αλληλεγγύης ή ότι και εγώ είμαι στόχος, αλλά να κατανοήσεις το βάθος του προβλήματος για να μην ξανασυμβεί το ίδιο πρόβλημα.

Αυτό λοιπόν που χρειάζεται είναι η φιλία του λογικού (μέσω της φιλοσοφίας) προς το παράλογο!

Αλλιώς δεν λύνεται τίποτα!

Μιλήσιος